Blog: bijvoederen…
Gisteren naar “De nieuwe wildernis” geweest. Mooie beelden, en het besef dat de natuur zo dichtbij is.
Een belangrijk thema in de film was de cirkelgang, dat de seizoenen elkaar afwisselen. En dat de dood van een dier de voedingsbodem voor nieuw leven van een ander was. Dat weten we wel, maar het blijft toch ongemakkelijk om te zien hoe een vos een boel jonge gansjes de nek omdraaid, of een jong veulen de winter niet overleeft. Het zijn natuurlijk de zwakken/minst snelle die niet overleven. Of zoals Darwin het zegt: de meest aangepaste ( en dat zijn noodzakelijkerwijs de sterktste!) overleven het.
Een tijdje geleden was er ook een discussie over het bijvoederen in de winter. Voorstanders daarvan vonden het dierenleed van een verhongerend dier onverdraaglijk.
Ergens zie ik ook wel een metafoor met de stand van de huidige maatschappij. Er waait een gure wind. Er is minder voedsel ( lees: geld). Hoe gaan we om met de structuren, organisaties, en ook mensen die zich hier moeilijk aan kunnen passen? En dan komt bij mij de vraag op: moeten we bijvoederen, steunen. Of de natuur ( lees: de markt) haar werk laten doen.
De commentaarstem zegt bij het stervende veulen: “ zij gaat dood, maar de groep leeft voort”…..
Ik denk dat dat het onderliggende dilemma is waar het vaak over gaat. Waar kies je voor?
Zelf denk ik het groepsinstinct een sterke drijfveer is, mensen zijn in de basis sociale dieren, dus het belang van de groep is groot. Maar we kunnen wel op een menselijke manier omgaan met diegenen die buiten de groep vallen. Respectvol.
Het was mooi om te zien hoe de groep paarden om het veulen stond toen het gestorven was.
Maar waar de grens ligt wie of wat nog wel meekan of niet, en wie die grens dan moet trekken, dat vind ik een hele ingewikkelde, zowel praktisch als gevoelsmatig..
Hoe is dat voor jou?