Deze quote van een beroemd dirigent schoot mij te binnen toen ik kort geleden een uitvoering bijwoonde van een concert dat opgenomen werd voor de radio. Op het einde van het eerste stuk ging er duidelijk iets fout in een heel open blazersakkoord. Er ging een schok door de zaal en ook door mij. Allerlei gedachtes en gevoelens kwamen op. Verbazing, schaamte, ongemakkelijkheid. Ik wordt even uit de mooie wereld van de muziek, de harmonie getrokken en sta opeens weer in het hier en nu.
Na afloop van het concert werd het publiek verzocht de zaal te verlaten en nam men het betreffende stukje nog eens op voor de uitzending van de volgende dag. Achteraf bleek het om een heel triviaal mechanisch defect te gaan.
Maar toch; het voorval bleef bij bij. Dit is een ‘live’ opname, maar fouten mogen niet meer gehoord worden. En hoe onprettig de gewaarwording ook was ( en vast ook voor de musicus in kwestie) , het was ook een soort ‘wakker worden’, het maakte me ook opmerkzaam wat er wel goed ging.
Ik zie wel een link met algemeen cultuurverschijnsel: de perfecte wereld waar we in willen leven. Waar alles klopt, niks schuurt, en alles maakbaar en repareerbaar is. Ik herken dat ook in mezelf, ik heb zelf in dat orkest gespeeld en streefde naar perfectie. Maar waar het omsloeg in geen fouten durven maken verdween de geest uit de muziek. Werd het vaak mechanisch, stressvol en paradoxaal genoeg maakte ik meer fouten…
Dit is geen pleidooi voor het maken van fouten 😉 Maar een onderzoek hoe hiermee om te gaan. Hoe kun je vrijheid in jezelf en in het contact met anderen vinden om met het onvoorspelbare, het onzekere om te gaan? Hoe kan je streven om zo weinig mogelijk fouten te maken en wanneer ze er zijn ze helemaal te omarmen?